sábado, 13 de febrero de 2016

84.- SERIOLA AL FORN / LECHA AL HORNO


RECORDS DE LA MEUA INFÀNCIA.  


13-02-2016


 

Tenia un costipat de mil dimonis, mocs, el pit me feia mal al tossir, el cos com si m'hagueren pegat una palissa. El xarop i les aspirines no m'alleujaven i ma mare em va fer un cataplasma amb segó. Va posar a bullir aigua i quan estava calent va tirar el segó fins que es fera una pasta que va estendre i va embolicar entre dos draps que aniria posant damunt del meu pit. Cremava com els dimonis però ma mare deia que això ajudava a fer que es reblaniren els bronquis i poguera arrancar quan tossira. Fóra cert o no, havia d'aguantar eixa cosa calenta damunt de mi i esperar que funcionara perquè en cas contrari m'haurien de punxar i això si era una verdadera tortura. 

Un caldet de gallina i res més. I quasi ni això perquè no em passava res per la gola. Seria qüestió de dos o tres dies perquè deien que hi havia epidèmia i que mig poble estava pates per a dalt. A pesar de tot jo no m'estava quiet, mocador en mà, per ací per allà, darrere de ma mare per a veure que feia. 

Havia passat el pescater pel carrer i ma mare li havia comprat una seriola també anomenada peix llima que estaven de temporada i a molt bon preu. Pesaria quasi un quilo. Jo ho mirava atentament damunt del banc de la cuina mentres ma mare ho obria i netejava els seus interiors. 

En una cassola de forn, va posar oli d'oliva unes rodanxes de creïlles, uns alls amb la seua pell a què havia maltractat donant-los un colp, unes tomaques seques que havia hidratat en aigua calenta, unes cebes xicotetes i jolivert tendre tallat. Va afegir un doll de llet per damunt que emulsionaria amb l'oli i el suc que soltaria el peix. I amb la sal entre els dits va escampar la convenient per damunt de tot això. 

Al peix ja net de vísceres ho va untar bé amb un bon oli d'oliva i li va fer tres talls en una part fins a topar-se amb l'espina i va introduir en ells rodanxes de taronja amb la seua pell. Tenia en un plat pla pa ratllat i ho passe per ell per les dós cares depositant-ho després damunt del llit que li havíem fet amb els altres ingredients. Va regar tot amb un fil d'oli. Pareixia fins bonic i tot. El forn precalfat a 180é durant quasi trenta minuts. 

La seriola en el forn i sentim un… bon dia. Era Don Jaime Costa, el nostre metge que venia a veure'm. Em vaig amagar com vaig poder darrere de les faldes de ma mare perquè no m'agradaven els metges i molt menys els practicants. 

A veure com esta este xic? I va traure de la maleta l'estetoscopi per a auscultar-me. Em van pujar el pijama i allò que estava molt fred anava recorrent el meu pit a mesura que la mà del metge ho alçava i ho canviava de lloc. Me va mirar les angines amb un palet de fusta i es va posar a escriure una recepta. Mamà, mamà injeccions no, no vull que em punxen. 

Don Jaime, amb la seua veu característica em va dir: Per ara et vas a lliurar, però prente el xarop i no em faces esforços. No et poses on hi haja corrents d'aire. 

 LECHA AL HORNO. 

Tenía un resfriado de mil demonios, mocos, el pecho me dolía al toser, el cuerpo como si me hubieran dado una paliza. El jarabe y las aspirinas no me aliviaban y mi madre me hizo una cataplasma con salvado. Puso a hervir agua y cuando estaba caliente echó el salvado hasta que se hiciera una pasta que extendió y envolvió entre dos paños que iría poniendo encima de mi pecho. Quemaba como los demonios pero mi madre decía que eso ayudaba a que se reblandeciesen los bronquios y pudiera arrancar cuando tosiese. Fuese cierto o no, tenía que aguantar esa cosa caliente encima de mí y esperar que funcionase porque de lo contrario me tendrían que pinchar y eso si era una verdadera tortura. 

Un caldito de gallina y nada más. Y casi ni eso porque no me pasaba nada por la garganta. Sería cuestión de dos o tres días pues decían que había epidemia y que medio pueblo estaba patas para arriba. A pesar de todo yo no me estaba quieto, pañuelo en mano, por aquí por allá, detrás de mi madre para ver que hacía. 

Había pasado el pescadero por la calle y mi madre le había comprado una lecha también llamada pez limón que estaban de temporada y a muy buen precio. Pesaría casi un kilo. Yo lo miraba atentamente encima del banco de la cocina mientras mi madre lo abría y limpiaba sus interiores. 

En una cazuela de horno, puso aceite de oliva unas rodajas de patatas, unos ajos con su piel a los que había maltratado dándoles un golpe, unos tomates secos que había hidratado en agua caliente, unas cebollas pequeñas y perejil tierno cortadito. Añadió un chorro de leche por encima que emulsionaría con el aceite y el zumo que soltaría el pescado. Y con la sal entre los dedos esparció la conveniente por encima de todo eso. 

Al pescado ya limpio de vísceras lo untó bien con un buen aceite de oliva y le hizo tres cortes en una parte hasta toparse con la espina e introdujo en ellos rodaja de naranja con su piel. Tenía en un plato plano pan rallado y lo paso por él por ambas caras depositándolo después encima de la cama que le habíamos hecho con los demás ingredientes. Regó todo con un hilo de aceite. Parecía hasta bonito. El horno precalentado a 180º durante casi treinta minutos. 

La lecha en el horno y oímos unos… buenos días. Era Don Jaime Costa, nuestro médico que venía a verme. Me escondí como pude detrás de las faldas de mi madre pues no me gustaban los médicos y mucho menos los practicantes. 

A ver como esta este chico? Y sacó de la maleta el estetoscopio para auscultarme. Me subieron el pijama y aquello que estaba muy frío iba recorriendo mi pecho a medida que la mano del médico lo levantaba y lo cambiaba de sitio. Me miró las anginas con un palito de madera y se puso a escribir una receta. Mamá, mamá inyecciones no, no quiero que me pinchen. 

Don Jaime, con su voz característica me dijo: Por ahora te vas a librar, pero tomate el jarabe y no me hagas esfuerzos. No te pongas donde haya corrientes de aire.